اندام تناسلي و ادراري زن طي دوران فرگشتي / تکاملي خود در رحم مادر، ابتدا از يک لوله مشترک به نام (Müllerian Duct) شروع به رشد کرده و سپس بتدريج به قسمتهاي داخلي و خارجي اين دو عضو، من جمله مثانه، مجاري ادرار، لوله هاي فالوپ، رحم، واژن، لبان بزرگ و کوچک (ملبان و کلبان) و کليتوريس (چچوله) تغيير شکل مي يابنددر واقع مي توان گفت که سکس ابزار و دستگاه ادراري نخست داراي يک مرکز ادغام بوده اند که پس از تکميل و جداشدن اين دو از هم، باقي مانده آن به صورت قشري گوشتي که متشکل از بافتي الاستيکي و رشته هايي ارتجاعي است، دهانه واژن را مي پوشاند. شبيه اين جريان را مي توان در سير تکاملي دهان نيز مشاهده نمود. تا قبل از تکامل نهايي دهان، لايه اي به نام «ديسک دهاني،Oral Plate» وجود دارد که طي جريان رشد و تکامل اندام، بتدريج از هم گسسته شده و سپس زايل مي شود.

تا کنون هيچگونه رابطه مستقيمي بين وجود پرده بکارت و هدف تطبيقي اش، آنهم به نفع موجودات من جمله انسان کشف نشده است. گفتني است که وجود اين لايه گوشتي در دهانه اندام تناسلي منحصر به انسان نيست و مي توان آنرا در دسته اي از جانداران کيسه دار و پستاندار مانند اسب، وال و کفتار و غيره نيز مشاهده نمود. هيپوتزهاي بسياري راجع به اين پرده وجود دارد. به عقيده برخي پژوهشگران وجود آن در دوره جنيني او را از عفونت هاي مکرر در اندام تناسلي اش محفوظ نگه مي دارد. برخي اين لايه را همانند اندامهاي ديگري چون آپانديس و انگشت کوچک پا مي دانند که بتدريج به تحليل مي روند. گروهي نيز کارکرد چنين عضوي در واژن سگ و الاغ را اينطور تعبير مي کنند که پرده به مثابه قفلي است که پس از جفت گيري درب آنرا مي بندد و از خروج مني از آن جلوگيري مي کند. به عقيده تکامل شناسان اين پديده به نفع بقا و تکثر موجود زنده است. اما چرا شکل آن در گونه هاي تکامل يافته تري مانند انسان و ميمون به صورت امروزي در آمده، سوالي است هنوز بي پاسخ مانده است.