1) نامزدتان را آن طوری که در واقع هست؛ فرصت نمیکنید ببینید.

اگر بدانید سه روز کنار نامزدتان خواهید بود؛ در این سه روز سعی می کنید بهترین رفتار و حالات ممکن خود را به او نشان بدهید و او نیز سعی می کند بهترین بخش های وجودی خود را به شما نشان دهد.

طبیعی است قسمت های بدقلق و ناجور شخصیتتان از چشم یکدیگر پنهان بماند و به طور کامل در اوقات خوشایند به سر ببرید.

شما می بایست به طور مثال نامزدتان را زمانی که تحت فشار یا دچار بحران است مشاهده کنید تا بتوانید میزان تفاهم خود را ارزیابی کنید.
پس شما به وقت و زمان نیاز دارید تا ابعاد مختلف شخصیت یکدیگر را کشف و بررسی کنید.

2) گاهی شما این روابط رو انتخاب می کنید؛ چون حوصله پرداختن به نقاط ضعف خود را ندارید.

بعد از دو ماه نامزد خود را که در شهر دیگری زندگی می کند را می بینید؛ در میان صحبت هایش چیزهایی می گوید که شما خوشتان نمی آید و دلخور می شوید.

یا باید به دلیل حرفی که زده با او برخورد کنید که این چند روز با هم بودن را خراب خواهید کرد و یا به روی خودتان نمی آورید که ناراحت شده اید!

اغلب روش دوم را انتخاب می کنند؛ که از بروز تنش جلوگیری کنند تا بگو مگویی پیش نیاید و بدین سان از خیر ابراز احساس خود می گذرند.

مشکل اینجاست که شما و نامزدتان هرگز نخواهید آموخت چگونه مسایلتان را با یکدیگر حل و فصل کنید. بیان نکردن مسائل یا بیان نکردن دلخوری ها همانند بمبی خواهد بود که هر لحظه امکان دارد منفجر شود و شما در ظاهر نشان می دهید که همه چیز خوب و عالیست.

3) دیدی غیر واقع بینانه نسبت به تفاهم دارید.

کسانی که روابط عشقی راه دور دارند نمی دانند چقدر نقاط مشترک اندکی دارند؛ چرا که مدام مشغول سرگرم کردن خودشان هستند.

زمانی که تعطیلات چند روزه ای را در کنار هم هستید؛ بیشتر وقتتان را صرف خوش گذرانی و عشق ورزی می کنید و بدین ترتیب تصویری غیر واقعی از رابطه به دست می آورید. در عمل فقط از تعطیلات که توام با خوشی بوده خرسند هستید؛ نه از اینکه با او بوده اید.

این احساس خرسندی زمانی که تصمیم به ازدواج گرفته میشود؛ دیگر به مثال قبل نیست و به شدت احساس یاس و سرخوردگی جایگزین می شود.

باید سعی کنید برای داشتن یه رابطه راه دور ماندگار باید در یک شهر و نزدیک یکدیگر باشید.

تنها راه رسیدن به سطوح و لایه های عمیق تری از صمیمیت و نزدیکی است برای زنده نگه داشتن عشقتان.