متاسفانه عوامل مختلفي نظير بالا رفتن سن ازدواج، ترس از هزينه‌هاي زندگي و شرايط نامناسب اقتصادي خانواده‌ها در جامعه، باعث شده بسياري از زوج‌هاي جوان، تصميم به بارداري در سنين مناسب نگيرند، به همين دليل است كه درصد بسياري از اين افراد، شانس بچه‌دار شدن را از دست مي‌دهند.

اگرچه عوامل مختلفي نظير ژنتيك، ابتلا به بيماري‌هايي مانند ديابت، عدم تخمك‌گذاري بموقع، بروز انواع عفونت‌ها، اضطراب، چاقي مفرط، عوامل محيطي و شغلي، استفاده از مواد شيميايي در بلند مدت و استعمال سيگار و … در بارور شدن زنان و مردان تاثيرگذار است،

اما بسياري از متخصصان معتقدند به دليل اين‌كه زوج‌ها در سنين بالاتر تصميم به باروري مي‌گيرند، در صورت وجود يكي از موانع فوق و زمان بر بودن پروسه درمان، احتمال ناباروري آنها بيشتر مي‌شود،

در صورتي كه اگر باروري در سن مناسبي صورت بگيرد مي‌توان بسياري از موانع ناشي از ناباروري را برطرف كرد.

تحقيقات زيادي درخصوص سن مناسب بارداري در ايران و ساير كشورهاي دنيا انجام شده است كه نتايج اين بررسي‌ها، بيست و چهار سالگي را بالاترين نقطه و اوج توانايي باروري در زنان نشان داده است.

به گفته متخصصان، زنان هنگام تولد بالاترين ميزان تخمك‌ها يعني حدود يك ميليون تخمك، براي باروري دارند و وقتي به سن بلوغ مي‌رسند،

اين ميزان به حدود ۳۰۰ هزار عدد مي‌رسد و نكته قابل تامل اين است كه از اين تعداد فقط حدود ۳۰۰ تخمك در دوره فعاليت تخمدان‌ها آزاد مي‌شود و امكان باروري مي‌يابد.

بنا بر اظهارات اين متخصصان، زنان در هر سيكل عادت ماهانه، فقط 25 درصد شانس بارداري دارند كه در اوايل 20 سالگي، هر سال، چيزي حدود ۹۸ درصد و در اواخر اين دوران، حدود ۸۴ درصد، شانس براي بارداري در آنها بهوجود مي‌آيد، به طوري كه در اين دهه فقط هفت درصد از خانم‌ها دچار ناباروري مي‌شوند.

با توجه به اين اظهارات، احتمال اين‌كه افراد بين چهل تا پنجاه سالگي هرگز نتوانند بچه‌دار شوند تا 64 درصد هم مي‌رسد،

البته قابل ذكر است زناني كه در اين سن سقط جنين مي‌كنند، سه برابر افراد دهه 20 سالگي هستند، به طوري كه احتمال سقط جنين در زنان ۲۰ تا ۲۴ سال ۱۰ درصد، در ۳۵ تا ۳۹ سال ۱۸ درصد و در نهايت در افراد ۴۰ تا ۴۴ سال نيز به ۳۴ درصد مي‌رسد.

به گفته متخصصان، باروري در سنين بالاتر از 30 سالگي مي‌تواند علاوه بر بروز انواع مشكلات روحي و رواني نظير افسردگي، به برخي مشكلات فيزيكي و جسماني، مانند كاهش شانس باروري در نتيجه

پيرتر شدن تخمك‌ها، بروز انواع اختلالات كروموزومي و ناهنجاري‌هاي ژنتيكي مانند سندرم داون، بالا رفتن انواع مشكلات و بيماري‌هاي رحم، احتمال بروز زايمان‌هاي زودتر از موعد و تولد نوزاد نارس، از دست رفتن انواع موقعيت‌هاي اجتماعي و شغلي براي مادران و افزايش فاصله سني بين فرزندان و والدين منجر شود.